Gjatë ditëve të Vitit të Ri njerëzit kishin rast të ndiqnin në TV filma shqiptarë të viteve të fundit. Dje Qendra Kombëtare Kinematografike priti projektet filmike të 2009-s. Nga idetë në dosje tek ekrani është rrugë e gjatë për të cilën kërkohet para, para, para.
Buxheti i QKK ka të ngjarë të kapë së shpejti shifrën 2.5 miliardë lekë (të vjetra), rritje e ndjeshme, por cilësia e filmave, përkundrazi shënon ulje.
Autorët e këtij forumi janë ftuar të flasin për çfarë po u thotë shqiptarëve kinemaja e sotme shqiptare. Përse konkurrenca e regjisorëve është një gjoja konkurrencë, një gjoja konfrontim pikëvështrimesh të botës shqiptare. Përse ai bord burrash, financon për së dyti kineastë që sapo e kanë hedhur dështimin mënjanë si hallvë e ftohtë. Çfarë po i thotë kinemaja shqiptare publikut të huaj. Përse nuk po hyn dot në asnjë festival të kategorisë A.
Përse atje ku përfaqësohet kinemaja e gjithë shteteve të botës, në kategorinë e filmit të huaj për Oscar, Shqipëria shkon me xhirimin e një historie mbi komunizmin çek dhe në gjuhën çeke. Ndërsa polakët kanë treguar "Katinin", italianët "Gomorrën", si është e mundur që ky vend i vogël sa heroik aq dhe martir, Shqipëria pra, e dëshmon historinë me skeçe kinematografike.
Çfarë ka ndodhur me ndjeshmërinë e atyre që merren me përkthimin e jetës në imazh? Nëse do të pretendonim të shihnim një ditë - skena tronditëse si në pyllin e Katinit - një film historik fjala vjen, për të pushkatuarit apo të vrarët në grup, për të ekzekutuarit nga gjyqi special, apo gjyqi i deputetëve, krime publike në sy të shqiptarëve, a nuk duhet të jemi dyshues edhe për nivelin e njohjes që kanë për historinë e atdheut regjisorët tanë?
I dashur lexues, u desh dy javë - dy javë janë shumë për konceptin e kohës së një të përditshmeje - që nga zërat e thirrur për të dhënë mendimet e tyre mbi gjendjen e kinemasë, të mblidhen këta autorë.
Shumë kanë refuzuar, të tjerë as denjuan. Shtypi i kulturës ka mëkate për distancën që ka krijuar me mendimin e specializuar kritik a më mirë të themi për moskultivimin e penës kritike mbi çështje të estetikës dhe arteve.
Duhej ta kishte bërë këtë punë kohë përpara, krahas shkrimeve për shembje çatish, për kursimin e naftës për kaldajat e teatrove, për ministrat turistë të kulturës, për emërime të të paaftëve, për këshilltarët dhe borde servilë që kanë në dorë të firmosin buxhete, për mungesën e transparencës dhe bllokimin e dyerve të informimit.
Po të rinjtë? Ishte një nga pyetjet që iu drejtua të ftuarve në forum. Çdo të bëhet me të rinjtë e kinemasë? Gjëja më e trishtueshme ishte refuzimi i vetë të rinjve për të folur.
Dikush pret përgjigje nga QKK dhe do t'i prishte numrat me duart e veta, të tjerë mendojnë se punët e artit nuk janë për fletushkat e përditshme. Të tjerë nuk janë përballur me mendimet e shkruara, pra me veten.
Dëshira për të mos folur ndahet nga indiferenca me një fije. Pasojat e të jetuarit në një klimë të tillë, janë dukur dhe duken, tek dy breza kineastësh. Prandaj ka arsye të shqetësojë shumë indiferenca e atyre që po vijnë në kinema.
http://www.shekulli.com.al/2009/01/indiferentet.html
Nessun commento:
Posta un commento